Orbitowanie bez cukru: Podsumowanie Netia Off Camera 2018

Skończyła się majówka, a tym samym już definitywnie mogę odtrąbić koniec Festiwalu Netia Off Camera. To wydarzenie bardzo dużo nadrabia atmosferą, promocją, sugestywną identyfikacją wizualną i na prawdę mocną obecnością w przestrzeni miejskiej. Standardowe kina to tylko początek, bo oprócz nich filmy pokazywane są także na dachach, bulwarach, barkach, a sam Festiwal rozprzestrzenia się właściwie po całym Krakowie. Jeśli jednak chodzi o filmy, to przynajmniej ja w tym roku nie miałam specjalnego szczęścia. Po pierwsze, przez dłuższy czas zajmowałam się siostrzanym wydarzeniem, Canal+ SerialCon i z tego powodu ominęło mnie kilka ciekawych filmów (żeby nie było - nie żałuję, serialowo jestem spełniona). Po drugie, filmy które udało mi się zobaczyć, w znacznej większości mnie nie zachwyciły. Dlatego zamiast pierwotnie planowanych jedenastu tytułów, ostatecznie wybieram siedem filmowych propozycji, wyciągniętych z programu tegorocznej Netia Off Camery. A zainteresowanych moją pracą na samym Festiwalu odsyłam na sam dół tego posta - znajdziecie tam linki do większości tekstów, nad którymi pracowałam. Enjoy!

#1. "Utoya - 22 lipca" (reż. Erik Poppe, 2018)

Sugestywny portret zamachu terrorystycznego sprzed siedmiu lat, który oprócz Oslo objął także malowniczą norweską wyspę Utoya i to właśnie tam przyjął najkrwawszą formę. Erik Poppe ani razu nie wspomina nazwiska zamachowca, a większość faktów prezentuje w lakonicznej formie białych napisów na czarnym tle. Jednak równocześnie w sugestywny sposób, z niemal dokumentalną dokładnością, odtwarza nastrój i charakter owych traumatyzujących 72 minut. Znajdujemy się wraz z bohaterami w samym środku wyspowego lasu, czujemy się zagrożeni, zaszczuci i bezsilni. Z nadzieją oczekujemy pomocy, która być może nigdy nie nadejdzie. W zanurzeniu się w walce o przetrwanie pomagają wysiłki operatora: kamera meandruje pomiędzy dokumentalizmem a uczestnictwem w wydarzeniach, z bezstronnego obserwatora przechodzi w kolejnego, bezimiennego bohatera.

#2. "Fits and Starts" (reż. Laura Terruso, 2017)

Autentycznie zabawna satyra na środowisko nowojorskiej elity, które pod płaszczykiem wysublimowania i intelektu kryje mommy issues, pretensjonalność oraz niską samoocenę. Prawda wychodzi na jaw przy okazji rywalizacji głównych bohaterów: młodego pisarskiego małżeństwa, w którym nierównomiernie rozłożona sława i zapomniane butelki wina doprowadzają do serii przepychanek. I wyjątkowo absurdalnego finału.

#3. "Pan Roosevelt" (reż. Noël Wells, 2017)

Możecie kojarzyć Noël Wells z roli Rachel w serialu Master of None. Pan Roosevent to jej pierwszy autorski film, który wyreżyserowała, napisała i aktorsko zdominowała. Ekscentryczna (oj podobałoby jej się to określenie) bohaterka, rozstanie, ponowne spotkanie, opalanie topless i martwy kot - mówiąc krótko, kino niezależne w świetnym wydaniu.

#4. "Supergirl" (reż. Jessie Auritt, 2016)

Tym filmem zaczęłam tegoroczną Off Camerę i zdecydowanie nie mogłam trafić lepiej. Znakomity dokument o najsilniejszej dziewczynce świata, która w wieku dziesięciu lat potrafiła podnieść swój trzykrotny ciężar. Dokumentaliści nie stronią od trudnych, choć oczywistych pytań: jak ten nadludzki wysiłek wpłynie na dalsze życie bohaterki? Jak oddziałuje na jej zdrowie? Czy nie jest przypadkiem wynikiem ambicji rodziców? Jednak równocześnie widzą w młodej sportowczyni prawdziwą superbohaterkę. Na co dzień szczuplutką i skromną ortodoksyjną Żydówkę, która przy sztandze zamienia się w, obdarzoną wielką siłą i jeszcze większą charyzmą, wojowniczkę.

#5. "Serce miłości" (reż. Łukasz Ronduda, 2017)

Nie zdążyłam zobaczyć filmu Łukasza Rondudy w kinach i ogromnie się cieszę, że wreszcie udało mi się nadrobić tą paskudną zaległość. Ta opowieść o przedziwnej miłości, inspirowana życiem artystów Wojciecha Bąkowskiego i Zuzanny Bartoszek, w pewnym stopniu przypomina niedawne The Square. Także portretuje środowisko współczesnej sztuki, tym samym podkreślając jej nieprzystawalność do rzeczywistości. Więcej tu jednak życzliwości i tytułowego uczucia, które spaja ze sobą te dwie osobliwe jednostki niemogące odnaleźć równowagi między twórczością a prywatnością.

#6. "Uwodziciel" (reż. Milad Alami, 2017)

To film o trudach emigracji, o których na własnej skórze przekonuje się pochodzący z Iranu tytułowy bohater, próbujący za wszelką cenę pozostać na dostatnim Zachodzie. W tym celu nie cofnie się przed niczym – nawet uwodzeniem samotnych Dunek i nawiązywaniem pełnych pasji romansów. Sercowe rozterki bohatera mimo szeregu zabawnych sytuacji, posiadają jednak tragiczny rys. Jego nostalgiczne spojrzenie wyraża nieustanną tęsknotę za pozostawionymi w ojczyźnie bliskimi, a kolejne związki przynoszą niespodziewane konsekwencje, w których Eros splata się w miłosnym uścisku z Tanatosem.

#7. "Śmierć Stalina" (reż. Armando Iannucci, 2017)

Sporo już pisano o filmie otwarcia Off Camery, który jest także dostępny obecnie w kinach. Ale dorzucę coś od siebie, bo to rzeczywiście wyjątkowy przypadek: faktycznie zabawna farsa przedstawiająca tragiczne czasy pełne inwigilacji, aresztowań i politycznych morderstw. Śmierć Stalina wprowadza zamęt w Związku Radzieckim, ale jeszcze większe zamieszanie panowało za zapewne wówczas na szczytach władzy. Potraktowanie tej sytuacji z absurdalnym humorem jest zaskakująco adekwatne, a spora w tym zasługa świetnego Steve'a Buscemi jako Chruszczowa oraz imponującego orderami Jasona Isaacsa w roli generała Żukowa.

A na zakończenie - obiecane teksty 😉

Orbitowanie bez cukru

poniedziałek, 7 maja 2018

Podsumowanie Netia Off Camera 2018

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz