"X-Men: Przyszłość, która nadejdzie" / "X-Men: Days of Future Past"

Seria o mutantach była zawsze jedną z moich ulubionych, a szkoła prowadzona przez profesora Xaviera przypadła mi do gustu znacznie bardziej niż Hogwart. Dlatego też, kolejną część ich przygód mogłam przywitać jedynie z wielkim entuzjazmem, niezależnie od wszelkich niedociągnięć i nieścisłości. Ale o tym za chwilę.

"X-Men: Przyszłość, która nadejdzie" przedstawia dystopijną wizję świata, w którym miała miejsce wielka wojna pomiędzy ludźmi a mutantami. Ci ostatni, zostali niemalże całkowicie zmieceni z powierzchni ziemi. Profesor Xavier (Patrick Stewart) wraz z Magneto (Ian McKellen) i garścią niedobitków, chronią się w skalnym schronie w sercu Chin i sięgają po ostatnią deskę ratunku - podróż w czasie. Jaźń Wolverine'a (Hugh Jackman, zwany również Rosomakiem) ma zostać przetransportowana do jego młodszego ciała, do lat 70, a on sam ma za zadanie powstrzymać nadchodzącą apokalipsę.

Najnowszy film o X-menach rzuca nas z akcji do akcji, przetykając te momenty mocnego dziania się jedynie krótkimi chwilami na złapanie oddechu. Pomimo to, miejscami razi nas fabularna miałkość, a niektóre pomysły rażą swoją absurdalością. Na całe szczęście Wolverine, młody Charles Xavier (James McAvoy) oraz młody Magneto (Michael Fassbender) skutecznie odciąganą nas od podobnych myśli. Zachwyca zwłaszcza Fassbender, który zdecydowanie dobrze czuje się w swojej roli i nie boi się teoretycznie ryzykownego szarżowania i zabawy. Choć i niemający niczego do ukrycia (dosłownie!) Wolverine, wzbudza zachwyt części widowni.

"X-Men: Przyszłość, która nadejdzie" wpisuje się w ramy nowego gatunku, jakim jest kino superbohaterskie. Zapewnia rozrywkę, intelektualny odpoczynek i zachwyt nad technicznymi możliwościami współczesnego kina. To doskonała propozycja dla oczekujących na sesję studentów, fanów popkultury i wszystkich, którzy mają dość nadętej artystowskiej dydaktyki. Chleba i igrzysk! X-Menów i superbohaterów!