Kin studyjnych w Krakowie jest całkiem sporo i większość z nich jest dobrze znana. Wyjątek od tej reguły stanowi funkcjonujące w Nowej Hucie kino "Sfinks" do którego nareszcie, mimo deszczu i pokus, udało mi się dotrzeć.
Sfinks to kino z tradycjami: uruchomiono je w 1959 roku, a obecnie stanowi część domu kultury. Jego wejście ozdobione jest klasycznym, nowohuckim neonem (na dodatek sprawnym, co jest pewnym wyjątkiem), a oprócz dwóch sal kinowych w budynku mieści się również niedawno otwarta, choć odrobinę zbyt zagracona kawiarnia C-2 Południe Cafe (zniżka 20% przy posiadaniu biletu do kina - fajny układ). Duża sala kinowa (98 miejsc) ma nieco mały ekran (trochę przypomina rozmiarami ten w kinie Agrafka), dlatego dobrym rozwiązaniem zdaje się siadanie w pierwszym rzędzie.
My nie siedliśmy w pierwszym rzędzie, a na dodatek wybraliśmy zupełnie niewłaściwy film i nawet swojski urok kina Sfinks nie był w stanie pocieszyć nas po seansie. To tylko koniec świata czyli najnowsze dzieło cudownego dziecka kina, Xaviera Dolana, to film całkowicie chybiony, w którym reżyser wpadł w pułapkę swojego wyrazistego stylu. Symbole są tu jasne i czytelne: czas płynie, zegar tyka, a wszędzie czają się oznaki śmierci i przemijania. Główny bohater (Gaspard Ulliel) po długiej nieobecności powraca do rodzinnego domu, by obwieścić bliskim pewną nieszczególnie radosną nowinę. Nie jest to jednak łatwy do osiągnięcia cel: rodzina skutecznie zasypuje mężczyznę pretensjami i wyrzutami skumulowanymi przez 12 lat jego nieobecności.
Niestety nawet gwiazdorska obsada (Vincent Cassel, Marion Cotillard, Lea Seydoux) nie pomogła uwiarygodnić bohaterów, którzy stają się galerią najbardziej irytujących postaci filmowych jakie widziało kino. Plątają się w wyznaniach, wybuchają irracjonalnym gniewem, rozdmuchują nieistniejące dramaty. Śmieszą w momentach tragicznych oraz smucą w scenach żartów i pozornego odprężenia.
To tylko koniec świata to film proustowski. Poukrywane w domu przedmioty przywołują u głównego bohatera wspomnienia i nawet unoszący się ze starego materaca kurz stanowi pretekst do przeniesienia się w odległą, beztroską przeszłość. Te spontaniczne retrospekcje są niezwykle symboliczne - zrealizowane w odważny, energiczny sposób, przepełnione kolorami i efekciarstwem przypominają o starym, dobrym Dolanie. Nie pompatycznym dramaturgu ze spalonego teatru, lecz ujmującym hipsterze, który w malowniczy i modny sposób opowiadał o transgresjach i traumach z przeszłości.
A w temacie kinowych nowości: w środę wybieram się na Logana, więc pewnie "na asapie" podzielę się wrażeniami z tego przedziwnego filmu, dla którego łatka "kina superbohaterskiego" jest chyba krzywdzącym uproszczeniem. Na ekranach zobaczyć można obecnie też Marię Skłodowską-Curie, film biograficzny o naszej podwójnej noblistce, ale, powiedzmy sobie szczerze, to pozycja niewarta uwagi. Choć została nakręcony z francuską lekkością oraz ambicją ukazania Skłodowskiej jako kobiety z krwi i kości, rozmija się z naszymi oczekiwaniami i trywializuje tą niezwykłą postać. Na uwagę zasługuje tam właściwie jedynie Karolina Gruszka, o której fenomenie napisałam niedawno dla Off Camery: http://www.offcamera.pl/aktualnosci/fenomen-karoliny-gruszki. Zapraszam do czytania!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz