"Strategia mistrza" / "The Program"

W filmie Strategia mistrza, opowiadającym o wzlocie i upadku sportowca Lance'a Amstronga, częściej niż na rowerze, widzimy głównego bohatera ze strzykawką w ręku czy pod kroplówką.

Tego rodzaju sugestywne obrazy (scena "rozcieńczania krwi" czy kroplówki wiszące na wieszakach do ubrań) mogłyby stać się elementem obrazoburczego filmu o prawdziwym obliczu współczesnego sportu. Gazetowe doniesienia o przekrętach Amstronga i innych sportowców to jedno - ale zobaczenie tego procederu na własne oczy, w tak karykaturalnej formie, mogłoby mieć niesamowitą moc oddziaływania.

Mogłoby, gdyby nie kompletny brak szacunku dla widza, jakim cechuje się Strategia mistrza, a także podstawowe błędy realizatorskie - zła praca kamery, narzucająca się muzyka, tandetne efekty specjalne i wreszcie, scenariusz z wyraźnym rozdwojeniem jaźni. Reżyser filmu - Stephen Frears - wyraźnie kontynuuje złą passę, której sztandarowym przykładem pozostaje niedawna Tajemnica Filomeny (2013).

Tajemnica Filomeny (2013)

Strategia mistrza to trochę film o prasie, którego głównym bohaterem jest (jak zwykle) niezłomny dziennikarz, za wszelką cenę dążący do prawdy, a trochę film sportowy o okropnych kulisach męskiej rywalizacji i socjopacie, który nadał dopingowi zupełnie nową formę. Obie linie narracyjne prowadzone są chaotycznie i nierówno co sprawia, że film ogląda się wyjątkowo opornie i bez przyjemności. Sytuacji nie ratuje nawet świetny Ben Foster w roli głównej, znakomicie odtwarzający wszystkie 50 twarzy Lance'a Amstronga.

Strategia mistrza plasuje się jeszcze niżej niż produkcje TVNu w rodzaju Boksera (2012) czy Nad życie (2012) i jest - mówiąc wprost - kompletną stratą czasu.